Bijwonen van een operatie

Al weer 2,5 maand in Ghana, de tijd vliegt! Het is nu al een tijd waar ik ontzettend veel van geleerd heb, en ik weet zeker dat ik van de tijd hier meer geleerd heb dan in Nederland. Ik heb dan ook zeker weten geen minuut spijt van!

Vorig weekend mochten we een dagje meelopen met dr. Rompa. Dit is een gepensioneerde man in de 70, die een orthopedische chirurg is. Hij komt 2x in het jaar naar Ghana om in 2 weken tijd 50 patiënten te opereren. Dit doet hij nu al 20 jaar lang op vrijwillige basis, ongelofelijk toch?! Een hele bijzondere man waar we een dagje bij mee mochten kijken. We gingen naar een andere ziekenhuis waar alle patiënten al aan het wachten waren. We kregen een lijst met alle patiënten en daarbij ging hij dan kijken wat voor operatie er nodig was en of het haalbaar was. Soms is het ook gewoon niet haalbaar of moet de patiënt nog steeds met krukken blijven lopen. Gelukkig maakte Dr. Rompa dat ook goed duidelijk, en vertelde hij ook dat een operatie de allerlaatste uitweg is. Wat we bijv. gezien hebben was een meisje die heel erg spastisch was en daardoor overal contracturen (gewrict aanelkaar geplakt) had. Moest de dag en nacht in bed liggen, helaas had ze geen enkel loopreactie om haar beentjes op de grond zetten. Hierdoor had een operatie voor haar geen zin. Was zo moeilijk om te zien, ik begreep het wel maar het was zo confronterend dat er daarom dan ook niks aan gedaan werd. Bij een ander meisje had wel een loopreactie, alleen liep ze op buiten kant van haar enkels en zagen we op de röntgen dat haar heup uit de kom was. En dan alsnog moest ze van die moeder lopen, elke keer als ze dan viel kreeg ik een messteek in me hart. Gelukkig wordt ze wel geopereerd en kan ze erna waarschijnlijk gewoon weer lopen. De ene verbazing na de andere kwam naar binnen gezet maar bijna alle kinderen en ouderen konden geholpen worden. Zelfs bij een jongen die zijn knie niet meer kon strekken deed hij een soort trektechniek waarbij de knieschijf weer terug schoot. Kon daarna weer gewoon lopen en bewegen, stond met mijn mond open te kijken. Hij moest er zelf ook wel om lachen. Na een hele leuke dag, had hij ons nog uitgenodigd om te eten. Waarbij er nog een vader en zoon tegen kwamen die met hun vakantiedagen hier alle materialen van de operatiekamers gingen scherp maken. Was een hele gezellig avond waar we veel gelachen hebben. Natuurlijk nog wel even gevraagd of we de volgende dag heel misschien een operatie mee mochten kijken. Gelukkig was dat geen probleem en bleven we daar slapen om de volgende dag vroeg op te staan. Ik was ontzettend zenuwachtig van te voren, bij het omkleden moesten we in zusterkleding van denk ik 20 jaar geleden en een mondkapje op. Uiteindelijk mochten we 3 operaties bijwonen: 1. Van o benen weer rechte benen maken 2. Spierverzetting zodat hij zijn benen weer kan strekken 3. van x benen rechte benen maken. Wat was ik nieuwsgierig bij alles wat ik zag. Het was zo mooi om te zien hoe dat allemaal van binnen eruit zag, dat ik niet eens na dacht over flauwvallen. Ik ben altijd bezig met spieren en nu kon ik ze eindelijk eens een keer in het echt zien. Soms vertelde hij erbij wat hij aan het doen was en hoe alles eruit zag. We zaten er met ons neus echt met een halve meter ervan af. Zo’n ervaring ga je natuurlijk nooit in NL krijgen, dus dat maakte het helemaal mooi. Die kan ik toch mooi in mijn broek steken! Na een slopende dag weer naar huis gegaan, terug kijkend op een top weekend. (foto’s kunnen wat akelig zijn).

Ook op stage zit ik al weer op de helft. Gaat aan de ene kant super snel aan de andere kant weer niet. Je merkt dat de motivatie van de mensen hier zo laag is, dat je onbewust de mentaliteit gaat overnemen. Natuurlijk wil je iedereen helpen maar als iedereen van de fysio’s versuft en slapend daar zit werkt dat niet echt mee. Elke keer probeer ik mezelf wel voor uitdagingen te zetten maar soms is dat lastig. Mijn toewijding kom dan ook echt voor mijn vaste patiënten die graag door mij behandeld willen worden. Naast het behandelen ga ik nog steeds naar de ward (waar de inpatient van het ziekenhuis liggen) toe. Ik denk dat dit mij vooral heel erg sloopt omdat je hier dingen ziet en doet wat mij ontzettend raakt. Deze week mensen gezien die van boven tot onder verbrand zijn en die blijven kreunen van de pijn. Daarnaast een vrouw gezien met overal doorligwonden tot het bot, ligt namelijk al 3 maanden in het ziekenhuis en vertikte het nu om fysio nog te nemen. En een jongetje met een breuk in zijn been die nooit goed is gezet en gewoon naar huis gestuurd wordt.
Ik denk dat ik nog wel 100 voorbeelden kan noemen, het zien en het lezen is natuurlijk altijd anders. Op zich is het goed om te zien want dit gebeurt er in het echte leven en die confrontatie is toch best wel hard. Maar daarnaast zie ik dan ook wel weer heel veel verbeteringen, zeker de mensen die een beroerte hebben gehad. Hoe snel die mensen toch ook al weer kunnen staan en zelfstandig zitten. Mooi hoe het lichaam zo snel kan herstellen, wat zijn we toch eigenlijk wondermensen!

Dit weekend zijn we naar project hand in hand geweest. Dit is een project opgezet door een Nederlandse man om gehandicapte kinderen een thuis te geven. Gehandicapte worden vaak verstootten en op straat neergezet. Bij aankomst horen we gelijk allemaal Nederlandse stemmen, het bleek een grote meiden groep te zijn. Van het begin af aan klikte het al en zijn het hele weekend met elkaar opgetrokken. Ontzettend gezellig om ook weer eens andere te ontmoeten en hun verhalen te horen dan dat je steeds met ze 2e bent. We zijn naar de watervallen geweest, waar we eerst anderhalf uur over een hobbelige weg moesten rijden. De hele auto werd echt door elkaar geschud en we reden over een pad door de bush bush. Echt Afrika dus, miste alleen nog de dieren! Bij de watervallen heerlijk gezwommen alleen begon het op een gegeven moment te regenen en te onweren. Stonden we daar in bikini... Na een half uur stopte het weer waar we snel ons omkleden en naar huis gingen. Hebben de hele avondje spelletjes gedaan en veel gelachen. Volgende dag naar een apen pensioen gegaan, was niet heel boeiend maar wel leuk daarna hadden we nog een reis van 4 voor de boeg om thuis te komen. Jammer genoeg ben ik na deze trip heel erg ziek geworden. Alleen maar overgeven en diarree waardoor ik nu al 2 dagen van stage mis. Flink uitrusten en ORS hoop ik toch echt dat het over gaat!

Vandaag zijn mijn lieve opa en oma 65 jaar getrouwd, blijf het ontzettend jammer vinden dat ik op bijzondere gelegenheden er niet bij kan zien. Kon ik soms maar even in NL zijn en dan weer terug gaan... Gelukkig bestaat er Skype! Ben weer heel benieuwd wat ik de volgende 2 weken ga meemaken! Je krijgt het wel weer snel te horen!

Liefsss