Nog even genieten!

Als ik nu al terug kijk gaat de tijd toch wel heel erg snel maar aan de andere kant ben ik zo blij als ik weer in NL ben. Al kan ik alleen maar een schone douche nemen want je voelt je na elke douche nog niet echt schoon (water is licht bruin dat uit de kraan komt), en lekker gewoon uit de kraan drinken! Kunnen eten zonder dat er overal mieren over je bord heen lopen. En vooral als ik dik anderhalf uur de was doe, het erna laat drogen om er dan achter te komen dat het nog steeds stinkt! Maar ik denk dat ik er later veel lol om zal hebben! Grappig dat de kleine dingen waar je eerst nooit over nadenkt ineens zoveel waarde voor je kunnen hebben.
Aan de andere kant ben ik zo stressloos hier geworden, en heb ik geduld dat ik niet wist dat ik dat ooit kon hebben. Is zo lekker om geen stress te hebben, je wordt er ook echt rustig van. Is heerlijk om nu even aan jezelf te denken, en gewoon te zien wanneer je iets gaat doen. Ik hoop dat ik dat toch een beetje mee kan nemen naar NL, of er in ieder geval op sommige momenten aan terug kan denken.
De mensen hier hebben geen stress, en dat voel je ook. Niemand rent naar een bus of lopen met kip zonder kop naar hun bestemming. Ze zijn arm maar ze vinden het geloof ik prima, je hoort niemand erover klagen. Ze proberen elke dag te overleven en nemen het met de middelen die ze hebben. Het grappige is ook dat ze zoveel waardering voor ons als blanke hebben. Wat de kinderen horen van hun ouders is dat blanke een toekomst hebben die ze zelf beslissen. Ze hopen als hun kind dan bij een blanke staat of loopt dat hun kind dat dan ook krijgt. Ongelofelijk dat ze daar juist niet boos om worden omdat ze dat zelf niet kunnen beslissen maar dat ze daar respect voor hebben.

Om stage gaat het zijn gangetje. De mensen waar ik mee werk zijn wel steeds leuker en kan ik goed met ze opschieten. Elke ochtend krijg ik van iedereen een welkoms groet op ze ghanees (een of andere knip in de vingers wat ik na een maand nog niet kan...) Wordt zeker steeds gezelliger maar productiviteit blijft een beetje hetzelfde. Ik heb een paar patienten die steeds op vaste dagen komen, dus dat is erg fijn. Een van die patienten heeft neuropathie (zenuwziekte die de spieren aantast) en is ongeveer even oud als mij. Ze kan heel slecht lopen en heeft veel pijn omdat veel spieren samen verkrampt zijn. Daarom moet ze veel rekken om het niet erger te maken, maar dit doet ontzettend veel pijn. In het begin probeerde ik veel oefeningen te verzinnen die geen pijn doen maar wel functioneel zijn. Dat lukte bij een paar oefeningen maar je ziet dat je daarmee niet het lopen kan verbeteren, en met het strechen wel. Ik heb gemerkt aan mezelf dat moeilijk vind om te gaan behandelen met pijn ook al weet ik dat het voor de patient beter is om lange termijn. Ik hoop dat ik dit de laatste weken nog wat harder daarin kan worden.
Meisje met neuropathie behandel ik nu 6 weken en heb al aardig een band met haar opgebouwd. Ze vertelde eigenlijk nooit over haar tekortkomingen totdat ik ernaar vroeg. Door haar ziekte heeft ze geen baan, daarom vroeg ik haar wat ze wilde doen. Ze wou graag een lingeriekraampje beginnen dat ze dat kan verkopen, nu wil ik haar graag helpen maar heb ik geen idee hoe. Haar zus kan dan alles halen in een grote stad en om een kraampje te beginnen met wat lingerie kost 600 cedie (ongeveer 200 euro). Heb geen idee of het slim is om haar 100 cedie te geven, of juist wat lingerie dingen of dat ik juist helemaal niks moet doen. Het is ontzettend lastig want je hebt er ook weinig grip op! Ik heb geen verstand hoe het hier gaat en om geld te geven zonder dat je weet of het goed terecht komt (al heb ik er wel vertrouwen in) blijft toch moeilijk. Iemand misschien tips wat ik het beste kan doen?

Ook heb ik een patient die 3 weken geleden een cva heeft gehad. Haar man is super behulpzaam en zit alleen maar grapjes te maken. Ze heeft vrijdag voor het eerst op krukken gelopen (zat in een rolstoel, heeft heel erg valangst), had haar de techniek uitgelegd en ging erg goed. Na de behandeling vroeg ik haar op ze nog naar de deur kon lopen met der krukken, uiteindelijk liep ze ermee de deur uit. Zo blij was ze dat ze weer kon lopen, zei tegen iedereen kijk mij eens lopen en thank you god! Was ontzettend leuk om te zien hoe gelukkig ze was dat ze weer kon lopen. Geeft echt een boost om dan weer door te gaan!

Hier in Sunyani is er niet zoveel te beleven en alles erom heen is vet ver. Dus helaas kunnen we niet elk weekend wat leuks doen. Je merkt ook wel dat daarom Hilke en ik meer op elkaar lip zitten, maar dat is ook niet gek na 3 maanden 24/7 bij elkaar. Gelukkig zijn we dit weekend wel wat leuks gaan doen. Naja dat dachten we... Vrijdag na stage zijn we naar bui afgereisd dat is een national park. Na 5 uur gereisd te hebben kwamen we weer eens in de middle of know where aan. Daar mooi introductie gehad dat we konden kiezen uit een boot toch om nijlpaarden te zien, safari en sunset en sunrise. Leek ons erg leuk en we werden naar ons overnachting gestuurd. We kwamen in een soort dorpje met allemaal oude staan caravans. Op die van ons stond bad place, nou dat was letterlijk en figuurlijk! Toen we binnen stonden hoorde je honderden vleermuizen onder het plafon. Het stonk niet normaal en overal lag poep. Op de bedden en kussens, op de grond echt overal. Beesten maken ook een lawaai en zijn toch een partij lelijk. Ze vlogen om je oren, hilke en ik keken elkaar aan van waar zijn we toch nu weer beland. Ook te horen dat er 1 lamp is, en geen wc of douche. En we hadden nog maar 1 klein flesje water waar we het mee moesten doen tot morgen ochtend (echte armoede dus!) Daarna te horen krijgen dat de boot tocht niet door gaat want dat is teveel gedoe en van de safari had die nog nooit gehoord. Maarja om terug te reizen was geen optie en ergens anders heen te gaan ook niet want er was verder niks. Zijn maar gelijk de sunset walk gaan doen waar we bij een vissers gemeenschap kwamen bij een groot meer. Prachtig om te zien, en ongelofelijk hoe primitief ze daar leven. Maken de kano’s zelf en de netten moeten ze kopen. Al het vis beslissen ze wat ze ervan opeten en wat ze overhouden om te verkopen om daar dan weer nieuwe netten van te kopen. Dat is in het kort hun levensdoel, je kan het je toch niet voorstellen om dit dag in dag uit te doen! Erna weer terug gegaan om te gaan eten, gelukkig had ik de dag ervoor flink gekookt en hadden we een bakje eten bij ons. Met een paar druppels water na maar gezellig gemaakt met een potje kaarten buiten met een lokale jongen. Naast alle verschrikkelijke dingen heb ik ook weer prachtige dingen gezien. ’s avonds was de gehele sterrenhemel te zien was. Zelfs alle kleine sterren waren te zien, gelijk maar een stoel bij gepakt en daar een half uur adembenemend zitten kijken. Toen ik naar de wc wou (liep naar de bosjes) zag ik vuurvliegjes voorbij komen. Dacht eerst dat er iemand met een lichtje voorbij kwam dus wou al snel verplaatsen maar toen zag ik dat het een vuurvliegje was. Zulke grappige beesten zijn dat! Helaas was het tijd om naar bed te gaan, gelukkig was de lokale jongen er nog om de rondvliegende vleermuizen te doden (we durfde niet in een gangpad te lopen vol vliegende vleermuizen). Snel hangmat opgehangen en erin gegaan! Wat een helse nacht was dat, het was ook bloedheet en het stonk. Zelfs door mijn oordoppen hoorde je die beesten! Gevoel of je in een sauna moest slapen vol vleermuizen! Ik ben nog nooit zo blij geweest om een wekker te horen, zelfs niet om half 6! Ik wou er ook geen minuut langer blijven, en zeker geen nacht langer. Daarom alleen nog een safari gedaan (boswandeling) in de ochtend waar we achterop een motor zaten. Zonder helm en op slippertjes zaten we er met ze 3e op! Hebben nog een paar sporen van nijlpaarden gezien en zijn weer naar huis gegaan. Na 6 uur reizen (eerste 2 uur moesten we iedereen in bui ophalen) waren we eindelijk thuis. We stonken niet normaal en waren ook echt ontzettend vies. Na heerlijke douche en wentelteefjes waren we bijgekomen van weer een bizar weekend!
Morgen gaan we naar afgelegen dorpjes toe waar we moeders en kinderen gaan vaccineren. Leuk om ook eens te zien omdat wij nooit die afgelegen dorpjes kunnen vinden. Ben ontzettend benieuwd ernaar, en leuk ook om dat project van het ziekenhuis te zien hoe dat gaat. Laat volgende keer meer zien.
Jullie zitten al helemaal in kou met kerst en sinterklaas sferen terwijl ik hier om een picknick kleed in de warme schaduw zit. Mis het wel hoor maar ik moet zeggen dat dit ook niet verkeerd is! Ga nu weer lekker verder een boekje lezen!

Heeeel veel liefs!