Maand Ghana in vogelvlucht!

Deze laatste weken weer veel gebeurt, zo veel dat ik niet meer heb kunnen bijschrijven. Laatste keer vertelde ik dat ik naar een vaccinatie programma mee ging kijken. Moesten er om 8 uur zijn maar natuurlijk pas om 10 uur weg. We reden naar een afgelegen dorpje, zo’n driekwartier rijden over een hobbelige weg. Toen we aankwamen zaten er al moeders met hun kinderen op hun rug te wachten. Ze begonnen met bidden en daarna een voorlichting. Iedereen zat ons aan te kijken en vooral nieuwsgierige kopies van de kinderen. Hadden natuurlijk nog geen blank persoon gezien. Kwamen naar je toe en rende weer weg, zaten stiekem aan je haar te voelen. Sommige huilen en durfde niet dichterbij te komen. Is ook raar om ineens een blanke te zien met blauwe ogen, alles went dus ook wij. En gekke bekken trekken helpt ook, gelukkig deden ze mee. Na de voorlichting waren er moeder overal vandaan gekomen want er waren wel 3x zo veel. Je zag zo goed het verschil tussen de leeftijden van de moeders. Zo veel moeders waren van mijn leeftijd en dan hadden ze al 2 kids. Al snel gingen een soort van tuinbroekjes aan bij alle kinderen. De man van het project vroeg aan mij of ik ze wou wegen. Er hing een weegschaal boven mijn hoofd met een haak eraan, echt van vroeger dus. Aan hilke moest ik doorgeven hoe zwaar ze waren, maarja die kids zitten natuurlijk nooit stil en de wijzer van de weegschaal bleef heen en weer gaan. Ook de ene na de andere kwam naar me toe, dus op een gegeven moment riep ik gewoon het gewicht en op naar de volgende. Dat het allemaal goed is gegaan is een wonder. Het was ontzettend leuk, en de tijd vloog voorbij. De jongenste kinderen werden erna gevaccineerd. Als bedankje kregen we van de lokals een grote tros plantane (grote bananen) mee. Ontzettend lief want ze hadden daar al niks en de mensen van het ziekenhuis hadden een truk vol eten gekregen!

In de stage periode zijn er nog een aantal dingen gebeurt. Beginnend met Sinterklaas. Ik had mijn kado via bol.com opgestuurd naar een lieve vriendin die het heeft ingepakt en naar huis heeft gebracht. Gedicht vanuit ghana gemaakt en opgestuurd. Alles kwam wonderbaarlijk op tijd! Hele avond zitten skype, werd er gewoon tussen gezet en iedereen praatten door elkaar. Maar wat was het ontzettend leuk om te zien, openhaard aan en heel veel gezelligheid. Voelde wel echt dat ik er bij was, en veel leuke kado’s gehad. Toen skype weer eens uit viel en Hilke ging was het voor mij toch wel heel erg moeilijk dat ik hier zat en niet daar. Maar toch gaf het een opkikker dat ik iedereen weer gezien had!

In de weekenden daar in Sunyani konden we weinig doen, daarom collega’s van werk uitgenodigd. We gingen monopoly spelen, en ghaneze en geld is een goede combi. Wat een geweldig spel vonden ze dit! Daarnaast waren in het guest house 10 gasten gekomen die daar anderhalve week bleven voor werk. Eric en Samuel heette de jongens die al snel tegen mij begonnen te praten. Wat een grappige gasten zijn dat (ghaneze hebben meestal niet zo veel humor) . Al snel vroegen ze ons mee uit. Van Hanukkah 2 meiden ook meegevraagd en die vonden het ook wel gezellig. De jongens bleken ook nog een super luxe grote auto te hebben waar we naar secretz reden. Super mooie club, ongelofelijk modern en helemaal niemand was er. Gelukkig stonden er pool tafels waarna we daarna heerlijk gedanst hebben. We gingen rond half 9 weg en half 2 terug, dat zijn nog een tijden!! Volgende dag heerlijk op een kleedje in de tuin gelegen en uit gebrakt want alcohol ben ik niet meer gewend (die biertjes zijn daar 625ml, dus wat wil je..) Voor de rest in de weekenden veel aan school gezeten. Was wel echt even bikkelen de laatste weken om alles klaar te hebben. Ohja en we zijn nog in het weekend naar een cacao plantage geweest. Ik eet zo ontzettend veel chocolade maar nooit geen idee hoe het precies wordt gemaakt en waar het vandaan komt. Toen we daar aankwamen zagen we eerste een sinaasappelen boomgaard. Leek wel of we in Spanje of Frankrijk bevonden. Al snel kwamen we bij een heel klein dorpje die bezig waren om de bonen in waterzakje met aarde te stoppen. Toen we verder liepen zagen we kleine bomen met grote gele vruchten eraan. Als je het open maakt is het een soort wit spul met bonen erin. Dat witte spul moesten we proeven (zag er echt als ingewanden uit) maar het was wonderbaarlijk ontzettend lekker. Geen smaak van cacao maar een zoete smaak. De bonen werden eruit gehaald en laten drogen waarna ze verkocht werden. Zelf als je de gedroogde boon open maakte smaakte ze niet naar chocolade. Denk dat er kilo’s suiker in gaan om het zo te laten smaken!!
Vrijdag de 13e is altijd een dag die niet voor Marcella is weg gelegd. We zaten op de ziekenhuisbus te wachten die elke dag komt om ons op te halen. Dit keer was er een man die naar ons floot (kus geluid wat heel normaal is hier) en ik reageerde niet eens want ik dacht ik ga mooi niet met jou mee. Hilke liep er naar toe en die bleef maar praten op een gegeven moment was ik toch nieuwsgierig. Terwijl ik er naar toe liep zei Hilke dat we onze paspoorten moesten halen. Wij raakte een beetje in paniek omdat je een ghaneze id moet hebben en die hebben we niet. Ik zei tegen die man geen probleem we gaan ze wel even halen (hartslag op 220). Hilke erachter aan met we kunnen ze niet halen we moeten naar werk toe. Dit kwam natuurlijk niet helemaal goed aan. Vooral in Ghana zijn mannen in uniform ontzettend belangrijk dus als je dan aankomt met we moeten naar werk toe wordt dat niet helemaal gewaardeerd. Ik geprobeerd om beetje goed te praten en maar snel de paspoorten gehaald. Want was dat een lange rit lopen, met lood in onze schoenen kwamen we terug. Heel vrolijk en vriendelijk mijn paspoort gegeven, waarin ook onze extent datum in stond. Was gelukkig allemaal geen probleem en had niks gezegd over de id. Na een praatje wou die ons ook nog een brengen naar het regional hospital. Al hebben we de hele rit gehoord dat je niet kan zeggen dat je naar werk gaat. Wat was ik blij dat ik uit die auto was!!

Op stage ben ik nu na 4 maanden klaar, aan de ene kant een heerlijk gevoel. Aan de andere kant mis ik het toch ook wel weer. Gelukkig heb ik allebei de stages goed afgerond en kan ik gaan afstuderen. Heel gek gevoel is dat. De laatste weken en vooral dagen was het super druk, werd vooral gezegd dat dan niemand zou komen. Tegengestelde gebeurde.. In de laatste weken toch nog een paar bijzondere dingen mee gemaakt.
Een vrouw die anderhalve maand geleden binnen kwam in een rolstoel door haar beroerte, die alleen maar voor zich uit staarde. Na veel oefeningen en trainen kon ze na een maand zelf op krukken lopen. En 2 weken later heeft ze zonder hulpmiddel haar eerste stapjes neergezet. Ze riep steeds look at me I’m walking, thank you god. Haar gezicht was onbeschrijfelijk zo blij en gelukkig was ze. Voor mij het gevoel of het mijn eigen kind was die ik de eerste stapjes liet zetten zo trots was ik. Zeker omdat ik alle behandelingen met haar heb gedaan en niemand ermee heeft geholpen. Zeker weten een moment dat ik niet zal vergeten. De andere patient met neuropathie zat ik te twijfelen wat ik moest doen, ik heb haar 100 ghana gegeven, mijn oorbellen die ze zo mooi vond en een foto van ons. Was ontzettend moeilijk, maar ik kon gewoon niks regelen voor haar. Hoop dat ze iets verstandigs doet met het geld en anders kan ze van iets genieten, dat verdient ze ook heel erg. Met al mijn patienten had ik een foto gemaakt en gegeven. Niet zo vaak worden er foto’s gemaakt dus dat vinden ze hier aardig speciaal! Als bedankje kreeg ik god bless you and your family, thank you for everything. Every time I will think about you! Liever bedankje dan dat kan ik niet horen. Ook Samuel (beoordelaar) zei dat hij alle max wil geven en was erg tevreden, leuk om te horen! Ik heb ontzettend veel geleerd over de cultuur Ghana en over beroertes. Begin was beetje spannend maar al snel kon ik mijn draai vinden. Ik weet zeker dat ik in Nederland ook door wil gaan met het behandelen van patienten met een beroerte, vooral de begin stadium omdat er dan nog veel herstel te behalen is! Ik weet zeker dat ik hier meer geleerd heb dan dat ik in Nederland zou hebben gedaan. Meer vertrouwen opgebouwd en ik voel mij ook meer een therapeut dan voordat ik hier naar toe ging. Daarnaast heel veel lieve mensen ontmoet vooral in Sunyani periode. Ga ze zeker weten allemaal missen!! Ik had het voor geen goud willen missen in ieder geval! Ook de collega’s nog een dikke knuffel gegeven en afscheid genomen.

In de bus naar accra toe was dan ook dubbel, heerlijk om nu vakantie te vieren maar aan de andere kant tijd om al weer bijna naar huis te gaan. Ik heb wel een beetje het gevoel dat ik niet weg ga met het gevoel dat ik alles heb gezien. Omdat ik toch de volta regio had willen zien, vind ik toch wel ontzettend jammer maar aan de andere kant ook wel weer heerlijk om naar huis toe te gaan. De reis naar onze eindbestemming heeft 11 uur geduurd voordat we er waren, met het gesjouw van die backpacken. Heb toch teveel mee.. (naja souvenirs). We waren weer bij Toontje, vrouw uit Nederland waar we de vorige keer mee uit zijn geweest. Andere backpackers waren er ook en gingen gelijk met ze alle eten. Je hebt daar een restaurant ook gerund door Nederlanders waar ze super lekker eten hebben. Eigenaren waren er dit keer ook! Volgende dag was het tijd om de hele dag met mijn luie kont in het zand te zitten en bruin te worden. Ik ben nog ontzettend wit, komt door al die lange broeken en binnen zitten in Sunyani. Heerlijk om gewoon te liggen en de zee te horen. Ik besefte toen pas hoe moe ik ben door al dat geregel en de laatste dingen klaar te hebben voor school. Helaas wordt je wel om de 5 min gestoord door een verkoper. Al snel werd het steeds drukker en drukker, zag echt letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen. Bleek er een feest te zijn, die tot midden in de nacht ging duren. Wij waren ervoor al weg gegaan omdat 2 blanke zonder mobiel of iets niet heel slim is. De 2e strand dan waren we crew memers van een Jordaanse vliegtuig maatschappij tegen gekomen. Na een gezellig gesprek waren we uitgenodigd bij hun hotel om bij het zwembad nog wat te drinken (duurste hotel in heeel Ghana, kan je toch geen nee tegen zeggen). Een kamer kost daar meer als 400 dollar voor een nacht. Ze hadden er Carona bier en Franse frietjes... Heel slim van mij was dat ik nul geld had, ik moest pinnen maar dat zou ik de volgende dag pas doen. (hadden nog 13 ghana terwijl taxi minimaal 15 ghana kost). Een van die jongens had een vriendin en omdat ik iedereen leeftijd precies had geraden wou ze mijn hand lezen hoe dat kon. Het was mega bizar wat ze allemaal vertelde. Meestal geloof ik er niet zo in maar ik moet zeggen dat ze toch wel heel veel dingen goed had over mijn verleden (vooral niet bang wezen maar gewoon lekker leven). In de toekomst vertelde ze dat ik 2e serieuze relaties zou krijgen op mijn 25ste en op mijn 30ste. Als 25 ben zal ik met hem verloven maar zal niks worden en op mijn 30ste zal ik de man vinden waar ik mee oud wordt. Ik zal een rustig maar liefdevol leven leiden. Niet rijk worden maar wel goed van kan leven. Ohja en voor mijn 25ste zal ik veel avonturen beleven (ik ben heel benieuwd). Ik zal nog wel aardig wat obstakels krijgen maar die zal ik overwinnen. Zal ook met iemand anders een bedrijfje opzetten, iets met bungalows. Ik zal veel mensen hebben die om mij geven en zullen houden. Ik zeg dit is een prachtige toekomst, hoop dat het uitkomt! Ben heel benieuwd! Erna weer terug naar huis gegaan, thuis extra geld gehaald voor de taxi. Was een groot maar wel weer een leuk avontuur! Jordaanse mensen zijn zeker ook hele goede mensen en ik ben blij dat ik niet gelijk mijn vooroordeel had klaar staan.

Volgende dag weer vertrokken om terug te gaan naar de OTC. Wat was het fijn zeg om terug te komen, alleen al de vertrouwde geur! Waren toch nog meer kindjes hier nog dan ik dacht. Alle kindjes kwamen ons weer omhelsen en riepen onze namen. Heerlijk om ze weer een knuffel terug te geven. Wisten eigenlijk niet dat het kerstavond was dat ze vooral vierde. Moesten opschieten want we gingen eerst nog even snel naar ons kleermakers vrouwtje om weer een jurk voor oud en nieuw te maken. Snel terug gekomen om de kerkdienst hier op de otc met de kids bij te wonen. Pastoor die het heel leuk bracht voor de kinderen. Erna heerlijk gegeten met iedereen, Rafael, Brother en Sister. Alle verhalen van de laatste 2 maanden uitgewisseld. Gelukkig gaat het met brother weer goed. Erna hadden de kinderen een toneelstuk over het verhaal van Jesus ingestudeerd. Alles ging mis en alle mama’s, sister en brother maar ook wij met tranen in ons ogen gelachen om de kinderen. Maar de kinderen vonden het prachtig om te doen, vooral het zingen. Was zeker weten een prachtige kerstavond waar ik ook zeker het kerstgevoel kreeg. Volgende dag vroeg opgestaan om naar de kerk in de beurt te gaan. Met 2 handen gevuld liep ik de kerk binnen waarna alle kids erachter aan liepen (op hun eigen strompelige manier). Prachtig gezicht geweest zijn. Tijdens de kerkdienst kon ik aardig wat liedjes herkennen en zong ze maar in het nederlands na. Kids lagen te slapen (vooral Zack zat gewoon hard te snurken) of zaten languit op de stoel. Maar ze gedroegen zich nog wel goed en waren stil (behalve Zack dan). Erna met de hele kerkdienst gegeten en gedanst. Zelfs de pastoor deed mee met dansen en drinken. En Zack mocht nog een liedje zingen dat hij met volle borst zong. Zack is een jongentje die beide benen niet meer heeft en zijn moeder hem hier heeft achter gelaten. Maar toch is hij een van bijdehandse en nieuwschierigste (als ik die toch kon meenemen). Erna terug gegaan om te slapen, ook ik want ik was ook doodop. ’s Avonds met de kids wezen eten, kerstmaal was een rijstbal met grenate soep (pindasoep maar dan pittig). Daarna een film gekeken waar iedereen op mijn schoot zat en aandacht wou. Vooral zack zat aan mijn benen en tenen, en gaf mij steeds een knuffel . Heerlijk om die kinderen liefde te geven.
Vandaag rustig aan gedaan, lekker met die kinderen wezen zwemmen en zo met de hele familie skype waar ik ook heel veel zin in heb!
Morgen komen de ouders van Hilke, dan gaan we weer naar Toontje terug om zaterdag het vliegtuig te nemen naar Sunyani om door te reizen naar Mole park. Hier gaan we de jungle in om alle Afrikaanse dieren te zien. Blijven we 3 dagen en dan reizen we met het vliegtuig terug naar accra om oud en nieuw te vieren op het strand. En erna reizen we langs de kust naar Takoradi om naar het dorp op palen te gaan. Dan weer terug reizen naar Accra om weer naar huis toe te gaan. Zo’n gek idee dat ik over anderhalve week al weer thuis ben! Ik ga het hier ontzettend missen en ik heb zo veel geleerd. Ik zal nog een verslag maken als ik thuis ben voor de laatste week! Hoop dat alles goed gaat zoals planning maar als ik Ghana gewent ben is dat meestal alles behalve dat! Ik ben benieuwd wat mijn laatste avontuur is! Hoop dat iedereen ook een hele fijne kerst heeft gehad, en alvast een heel gelukkig nieuwjaar!

Heel veel liefde!