Knuffel, mieren, houten kont en nog veel meer!

Nu al weer bijna 2 weken hier, de eerste 2 weken zijn vaak het zwaarst en daarna kom je al snel in een ritme. Dat was dit keer eigenlijk precies hetzelfde.. Begin overdonderd alles je, Nsawam was echt westers we waren daar gewoon ontzettend verwend. En dan kom je ineens in de echte Ghanezen omgeving, terwijl dit nog luxe is in Ghana. Ik moest gewoon weer even mijn verwachtingen op nul zetten en weer van de kleine dingen leren genieten, en gelukkig lukt dat nu al aardig!
Al kan ik alleen niet wennen aan de mieren, ze zitten dan ook echt overal. Wil ik wat zou in mijn eten doen, krijg ik er gelijk een lading proteïne bij. Maar ook al maken ze holletjes in de ananas etc. En dood willen ze niet gaan, ze zijn dan ook echt heel erg klein en ziet ze niet omdat ze licht bruin zijn. Ideeën zijn welkom!

Op stage begin ik ook steeds meer mijn draai te vinden, begin nu mijn eigen complexe patiënten bestand te creëren. Er lopen 12 assistent fysio en 2 fysiotherapeuten, oh en nog net een nieuwe aangenomen omdat ze dachten dat ze al niks te doen hadden... Er zijn denk ik 30 patiënten die op een dag komen waarvan de meeste naar de kinder of elektrotherapie gaan. Dus als ik meer dan 3 patiënten behandeld heb dan is het al veel..We werken dan ook maar van 8 tot 11 want na 11 komt er al niemand meer. Meestal bij complexe gevallen of eigenlijk alle patiënten drukken de assistent fysio de patiëntfolder in je handen van alsjeblieft! Leuk want dan kan je lekker behandelen maar sommige gevallen zijn zo complex dat ik er nog nooit van gehoord heb. Voorbeeld: Vrouw met Pott disease (infectie van ruggenmerg) hierdoor beide benen verlamd en geen gevoel meer in de benen. Ik had er nog nooit van gehoord dus ik vroeg wat ze heeft, en dan krijg je het antwoord dat ze geen idee heeft. Zo vaak dat de patiënten eigenlijk geen idee hebben waarom ze komen en wat ze willen bereiken. Lijkt mij toch logisch dat je een patiënt eerst verteld wat die heeft en hoe de behandelen eruit komen te zien, ongelofelijk. Hoe vaak je hier ook ziet lage rugklachten geconstateerd wordt en dat je dan na een paar testjes achterkomt dat ze bekkeninstabiliteit heeft, wat niet raar is na 6 kinderen... Haha zo die frustratie is er uit. Soms vraag ik mij gewoon af waar hun motivatie soms zit en of ze überhaupt wel oprecht mensen willen helpen. Denk dat ze het gewoon niet weten en daarom maar elke keer hetzelfde doen. De behandelmethode is heel anders maar toch merkt je dat mensen vaker willen komen. Een vrouw was zo blij dat ze mij ervoor een knuffel gaf, ze zei na een jaar hier wordt ik eindelijk echt geholpen aan mijn probleem. Deed/doet mij heel erg goed en dat geeft zeker een motivatie om door te gaan! Hoe moeilijk het soms ook is, kan beter proberen dan zitten en toekijken.
Deze week moest ik ook de inpatient in het ziekenhuis gaan doen. Dit was echt een confronterende dag die ik denk ik niet snel vergeet. De meeste mensen liggen daar omdat ze net een beroerte hebben gehad. Zijn daardoor nog halfzijdig verlamd, erg moe, cognitief slecht, naakt en vaak hebben ze ook door ligwonden waardoor het beeld van een persoon toch heel anders wordt. Ze zijn zo machteloos en afhankelijk van andere, het is zo moeilijk om daar nog toekomst in te zien. Daarbij is het ook nog een ontzettend warm en zijn de faciliteiten ook niet echt alles. Alles bij elkaar gaf mij een benauwd gevoel, het trekt je zo aan. De jongen waar ik mee was kon daar zo goed mee opschieten, deed of het de normaalste zaak van de wereld was. Als ik dan vertelde dat het er niet goed uit zag dan zei die nee het gaat juist een stuk beter, ze is een stuk mobieler. Terwijl iemand van 77 er voor pampus, kwijlend bij lag... Gelukkig heb ik een zus die mij hierin heel goed begrijpt en mij de wijze woorden toe sprak, cel je kan het en probeer die emotionele knop uit te zetten, wees blij dat ze niet ergens in een hutje zitten. Goede moed toch maar terug gegaan, daar heb ik een verhaal van de moeder gehoord over haar zoon die 2 weken geleden nog alles kon maar plots opeens neerviel en nu niks meer kan. Aangrijpend verhaal en ik probeer dan zo veel mogelijk dat jongetje te helpen maar het is ontzettend moeilijk omdat het zo complex is, ze weten hier ook niet wat ze moeten doen.
De rest van de dagen in het ziekenhuis ging het gelukkig wat beter, nu ook wat meer kunnen doen zodat ik ook wat minder nadenkt over de situatie. Is zeker weten een uitdaging, en ik begin het ook steeds leuker te vinden hoe moeilijk en zwaar het soms ook is geeft wel genoeg voldoening.
Wat blijkt dat dit jongetje bij een Nederlandse vrouw woont die een weeshuis heeft opgezet hier in Sunyani. Toevallig kwam ik haar ook nog eens tegen, we zijn gelijk donderdag gaan kijken naar haar project. Ontzettend mooi en luxe waar nu 40 kinderen verblijven en wonen. Er waren ook 8 Nederlandse vrijwilligers, ik keek mij ogen uit want ik ben al die Nederlanders niet meer gewend. Gaan nu een paar kinderen die motorisch achter zijn behandelen en proberen 3x in de week te komen. Eigenaar was ontzettend blij met ons en wij vinden het ook erg leuk om daar te zijn. Zeker met die andere vrijwilligers kan je daar ook eens gezellig een praatje mee maken. Ben heel benieuwd of we daar wat kunnen betekenen.

Vorig weekend zijn we naar Kumasi geweest, kan er kort over zijn want we hebben 3 uur heen en 4 uur terug in de bus gezeten om een pizza (wel erg lekker) te eten. Waren nog blij dat we terug konden, uiteindelijk iemand om gekocht om voor ons ook een kaartje te kopen omdat de rij zo lang was en het al schemering begon te worden. Voordringen hielp niet want ja we vallen zo op... Snap waarom ze zoveel vet hebben achter want die plastic stoelen zijn niet te harden!

Dit weekend gaan we naar Dr. Rompa toe, dat is een gepensioneerde chirurg die even in 2 weken 100 operaties doet. Bij de consultaties en heel misschien wat operaties mogen wij bij zijn! Ontzettend veel zin in, zeker omdat ik weet dat ik dit nooit meer ga meemaken in NL.

Al met al gaat het nu dus een stuk beter, zeker omdat we nu meer kunnen doen! Natuurlijk blijf ik OTC mooier en leuker vinden, hier vind ik weer andere uitdagingen en ervaringen.
Ik ga eerder naar huis toe, de vriend van Hilke komt hier en daarom besluit ik om naar huis te gaan. Natuurlijk heb ik nog mogelijkheden om te blijven maar die vind ik voor mij geen passende. Balen maar het is wel goed zo, na stage gaan we nog gezellig met de familie van Hilke 10 dagen vakantie vieren en veel zien en dan kom ik 7 januari weer naar huis toe!
Nog 2 maanden en dat zit het grote avontuur er al weer op, maar gelukkig duurt dat nog even!!

Heel veel liefs!!