Spannende, verdrietige en indrukwekkende momenten!

Al weer dik 2 weken geleden dat ik weer geschreven heb, en al weer veel te veel spannende, verdrietige, spannende, leuke, indrukwekkende dingen meegemaakt.

De laatste keer zei ik al dat ik niet goed was, dat ik eigenlijk alleen maar erger geworden. Op een gegevens moment zat ik meer op de wc dan in mijn bed. Je zag ook echt aan me dat ik magerder ben geworden daardoor.. Daarom toch maar besloten om de volgende dag naar de dokter te gaan. Het is een klein gebouw met alleen maar plastic stoelen waarna je eerst een nummer moet halen. Heb alles goed kunnen bestuderen want ik zat er wel geteld 3,5 uur voordat ik uberhaupt mijn gegevens opgeschreven, bloeddruk en temperatuur werden gemeten. Daarna gewacht op de dokter die me doorstuurde naar het lab om bloed te prikken. Daar tuurlijk weer gewacht om aan de beurt te komen en erna om op de uitslag te wachten. En dan als laatste weer op de dokter gewacht om uitslag te bespreken. Gelukkig geen malaria dus ik heb antibiotica voor mijn keel gekregen, ja ik had een beetje keelpijn maar om daar nou gelijk antibiotica voor te krijgen en daarnaast moest ik 6x op een dag paracetamol van 500mg slikken. Was niet erg overtuigd dat dat goed voor mijn buik en maag was dus toch maar gesloten om helemaal niks in te nemen. Is gelukkig erna allemaal minder geworden, denk dat het kwam omdat ik veel geslapen en rust genomen heb. Dus die uiteindelijk 4,5 uur voor niks geweest, naja ik weet wel dat ik geen malaria heb. Al hoopte ik op een gegeven moment wel dat je dat heb want dan weet je tenminste waar het van komt. Ik eet hier goed en veel ook gezond, geen rare dingen of iets dus blijft een raadsel. Daarnaast ben ik niet de enige die ziek is geworden ook veel fysio’s en brother. Bij hem is het zo erg geworden dat die naar het ziekenhuis moest met de ambulance omdat die een urineweginfectie had met koorts. Was ontzettend spannend en verdrietig, iedereen was er ontdaan van. Je ziet echt hoeveel respect ze voor deze man hebben, wat je al snel hebt als je ziet wat hij bereikt heeft en wat voor bijzondere verhalen hij heeft hoeveel mensen die geholpen heeft. Gelukkig op de laatste dag van vertrek kwam die terug, heel erg fijn want ik was blij om van hem nog afscheid te nemen en hem ontzettend te bedanken dat ik op deze bijzondere plek mocht werken.
Paar dagen voor het afscheid maandag om precies te zijn was het mijn 21ste verjaardag! Het weekend ervoor heb ik van Brigit en Hilke een nacht in een luxe hotel gehad. Je wil niet weten hoe blij ik daarmee was, ik dacht alleen maar aan lekker kunnen eten. In het weekend zijn we ook naar de president van Zontaclub geweest, de moeder van Hilke kende via via die vrouw. Het is een organisatie die zich inzet voor vrouwen om bijv de leefomstandigheden te verbeteren in alle aspecten. We kwamen aan met de taxi bij een schitterend huis van binnen en van buiten, en een hele lieve (dikke) vrouw kwam naar buiten gezet. Er waren overal hulpjes die gelijk ijskoud water en frisdrank voor ons inschonken en zelfgemaakte cake op tafel zetten. Je snap dat die binnen 2 min op was! Ze waardeerde zo wat bij deden en dat we alles zelf betaalde dat we ook mochten mee eten en een duik in haar zwembad mochten maken. Ik dacht een beter begin van mijn verjaardag is er niet! Zijn onder tussen naar de accra markt geweest om stof uit te zoeken voor onze jurken die we hebben laten maken. Wat een verschrikking is hoe groot het is en hoe druk. Maar wel een hele mooi stof kunnen uitzoeken! Nadat we klaar waren (niks hoeven te betalen, zelfs de taxi niet die ons overal naar toe heeft gereden) werden we naar mijn kado gebracht. Was inderdaad een hele luxe kamer en vooral badkamer. Snel opgefrist en naar het restaurant gegaan. Kregen een heerlijk menu met heel veel keuze. Lekker champiognon soepje (wat ik altijd mama voor me maakt als ik jarig ben!) en een biekstuk met pepersaus besteld. Komt die ober terug na 5 minuten met de mededeling dat ze alleen vis en kip hebben, als troost konden we wel kiezen tussen rijst of patat. Niet te geloven dat je dit kan maken en geloof me hij vond het niet eens erg om te zeggen. Helaas konden we nergens anders meer heen. Met de chef nog iets kunnen regelen maar echt lekker was anders. En ze hadden niet eens wat wijn of cocktails (die ook op de kaart stonden) dus een echt feestmaal was het niet. Daarom maar vroeg naar boven gegaan en een beetje tv gekeken waarna we vroeg gingen slapen. De zondag naar de supermarkt in accra gegaan waar we heerlijke spullen hebben gekocht. Is allemaal import dus voor sla betaal je 9 euro etc. maar ik dacht ik ben maar een keer 21! Ook nog een super lekker chocolade taart kunnen halen met kerst op de toef ook een leuke verjaardagsoutfit uitgezocht.
Hilke had al mijn ballonen en vlaggetjes opgehangen toen ik wakker werd, heel lief. Ik moest wel gewoon consultatie draaien van 8 tot 12uur. Mochten veel zelf doen dus dat was leuk! Erna deed helaas het internet het niet meer dus maar papa en mama gebeld, waarna ik het meegezulde kado eindelijk mocht open maken. Was een fotolijstje met een gewone foto van iedereen en daarna een gekke foto. Zo leuk om te krijgen ook, hij staat op mijn nachtkastje. Ook nog een kaart gehad waar iedereen een stukje had geschreven en te horen kreeg dat ik een ring mocht uitzoeken. Zo fijn om te lezen maar ook heel erg moeilijk, de tranen stonden zeker in mijn ogen. Ik moet maar zo denken dat ik dat nooit had gehad als ik niet weg was gegaan! Erna de kinderen een traktatie gegeven die voor me hebben gezongen in het Engels en Ghanees en daarna de taart met gegeten met alle fysio’s. Na de consultaties alle lieve berichtjes, kaarten en een filmpje van mijn vrienden en vriendinnen gelezen. Doet mij ook heel erg goed om dat te lezen en geeft mij zeker een extra motivatie om door te gaan. Het echt jarige gevoel wat je altijd viert met je hele familie, gezelligheid was er niet. Dus als ik terug kom moet ik maar een extra feestje gaan geven!
Op het begin heb ik gezegt dat ik bezig ben met een project om leer waterproof te maken, zodat de duur van het leer en kwaliteit beter blijft. Als het een keer regent en er gebeurt wat met water dan zal dat gelijk in het leer trekken waardoor je kleurverschil krijgt. Met een product uit Nederland Nikwax die mij een doos samples heeft gestuurd naar Nsawam hebben we het kunnen uitproberen op verschillende soorten leer. En de conclusie is dat er geen kleurverschil is, geen water dat er opgenomen wordt en dat het ook nog eens gelijk werkt. Ze zijn er ontzettend blij mee en ze keken echt hun ogen uit! Ik heb kunnen regelen dat de loods vanuit Nederland waar ze nu al leer vandaan hebben ook de producten van Nikwax in kunnen vervoeren. Ben heel blij dat ik hierin wat heb kunnen bijdragen en ik denk dat ik meer mensen geholpen heb dan dat ik nu denk! Nog een paar dingen regelen aan prijs en hoeveelheid en dan is het als het goed is afgerond.

Op mijn laatste werkdag op de OTC heb ik een van de meest mooiste moment gehad. Ik had het al eerder over een oude vrouw die schoudersklachten, elleboog klachten en de ruggenwervel verzakking heeft. Nu had ze ook nog eens knieklachten maar die met een zooltje kunnen verlichten omdat ze erge beenlengte verschil had. Na mijn behandeling aan alle klachten, had ik haar verteld dat het mijn laatste dag was. Ze zei gelijk al wat is dat ontzettend jammer, dat ze mijn behandelingen zo erg waardeerde en dat ik een fantastische therapeut zou worden. Deze woorden waren voor mij al veel te lief en dat waardeerde ik dan ook echt. Ze zag me erna een envelop waarin ze zei dat ik dat verdient had. Later zag ik dat er 20 cedies in zat. Hier in Nederland zou dat 8 euro ongeveer zijn maar als je bekijkt dat hier 8 behandelingen 40 cedies is dan had ze nog 4 extra behandeling voor dat geld kunnen krijgen. Veel en veel te gek natuurlijk, ik kon het geld dan ook niet aannemen en ik heb het aan de OTC gedoneerd.

Laatste dag was weer eens een rommelige dag. Ik heb alleen nog de ochtend gewerkt omdat we s middags alles moesten opruimen etc. Daarom nog een leuk spelletje gespeeld met de adults amputees (flessenvoetbal) waarin iedereen mee heeft gedaan, gelachen en heeft genoten van elkaar. Geloof me dat is nog aardig lastig omdat het niet altijd de meest gemotiveerde mensen zijn. De verliezer heeft nog een hele fles water over zich heen gekregen wat ik natuurlijk het leukste vond om te doen! Ook nog hydrotherapie kunnen geven omdat ik dacht de volgende 2 maanden gaat dat niet meer lukken! Ze kunnen nu met een zwemvest aan de techniek van de armen en benen tegelijk combineren en ze kunnen drijven. Ik ben blij met het eindresultaat! In de middag de bespreken van de eindbeoordeling gehad, gelukkig hebben Hilke en ik alles gehaald! Als tip de diagnose verder oefenen voor de rest alleen maar hele positieve commentaar gehad. Daarnaast ook nog eens een hele mooie stof gekregen en we hebben hun een foto van ons allemaal gegeven. Ik heb ze laten weten dat ik ontzettend veel geleerd heb over mezelf en als therapeut en dat ik daar ontzettend dankbaar voor ben. Heb zeker weten meer geleerd dan dat ik dat in Nederland mijn laatste stage zou lopen, daar ben ik echt overtuigd van!

Het afscheid
Vroeg opgestaan om nog de laatste dingen te regelen en te doen. Mijn zware gevoel dat ik weg ging werd ook nog eens verzwaard door de backpack en loodzware eastpack. Zeker van de ouderen en kinderen die je veel behandeld heb een hele dikke knuffel gegeven. Een van de kids sprong in mijn armen, ontzettend moeilijk om dan los te laten! Iedereen gedag gezegt en de laatste foto’s gemaakt! Toen we met onze backpack weg liepen realiseerde ik mij dat dit echt een hele bijzondere plek is en dat ik blij mag wezen dat ik dat mocht meemaken! Kom toen alleen maar denken op naar het volgende avontuur en ik hoop dat die even mooi is als deze.

Voordat we naar Sunyani gingen hadden we een paar daagjes vrij, daarin moesten we eerst onze visums ophalen. Na een bloedhete (warmste week sinds tijden) en zware reis met de backpacks kwamen we daar aan om te horen dat ze nog niet klaar zijn en of we volgende week even konden terug komen! Toen was echt het moment dat ik tot 3 moest tellen en vriendelijk zei dat we zondag naar Sunyani vertrekken en of het misschien een mogelijkheid is dat ze het vandaag konden regelen. Een boos gezicht, een onvriendelijk knikje en een overleg kwam ze wel in beweging en verdween ze ergens naar toe. Wat door mijn hoofd ging was dat ze fucking 3 weken de tijd gehad om een stempel en handtekening te zetten, wat zijn jullie in hemels naam aan het doen. Was goed dat Hilke niet aan het woord was want die was woest. Na een half uur kregen we dan toch gelukkig onze paspoorten met de verlengde visa. Ik dacht alleen maar snel wegwezen en dat deden we ook om naar een Nederlands guesthouse te gaan. We hebben daar een ontzettend lieve vrouw ontmoet met een bijzonder verhaal tijdens een heerlijke maaltijd. De eerste nacht was daarintegen gelijk ook een spannende want midden in de nacht werd ik wakker (kan niks gehoord hebben want ik had oordopjes in) en zag ik een stok die door het raam was gestoken. In eerste instantie had ik het niet eens door totdat ik een angstig gevoel door mijn lijf trok, ik weet niet wat die probeerde maar ik denk dat die uit was op mijn spullen die onder het raam lagen. Was blij dat er een soort tralies voor het raam zat anders was die zeker weten naar binnen gekomen. Ik maakte snel Hilke wakker maar die had echt niks door, daarom snel geroepen waar die in hemelsnaam mee bezig was. Hij schrok dat ik wakker was en ik zag zijn gezicht waarna die gelijk de stok binnen haalde. Ben blij dat het goed allemaal goed is afgelopen, het was dan ook nog nooit gebeurd omdat ze nooit het raam open zette (was dat het nu zo ontzettend warm was). Wel echt even van geschrokken maar misschien ook goed om mezelf even wakker te schudden dat ik toch beter op mijn spullen moet passen. Volgende dag heerlijk om het strand kunnen relaxen en slapen. Alle 3 kwamen als verbrande kreeften terug, ook al hebben we meer in de schaduw dan de zon gezeten. Afscheid van Brigit genomen die weer naar Duitsland gaat. s Avonds met de eigenaar nog uit geweest naar een hele leuke strand tent. We hadden onze ghanese jurk aan en daardoor (denk ik) kwamen alle mannen naar ons toe. Hebben ontzettend gelachen en gedanst dus dat was zeker een geslaagde avond, mag ook wel als je 5 uur thuis komt (al was het wel 1,5 uur rijden). Na een uur slaap er weer uit om de 8uur duurende bus naar Sunyani te pakken. Gelukkig waren we optijd want er waren nog maar 3 stoelen over. Wat een heerlijke luxe bus waar we veel in geslapen hebben. Eenmaal aangekomen waren we door een van Fysio’s opgehaald en naar ons guesthouse gebracht. Ik ben tot nu toe vooral heel erg positief geweest en heb dan ook bij veel dingen mijn verwachting op nul gezet en blij geweest met wat ik heb en krijg maar dit slaat wel alles. We zijn eerst naar de kamer van 30 cedies per dag geweest maar die was zo klam, vies en geen eigen badkamer dat we besloten hebben op de 40 cedies kamer te nemen. Die heeft wel airco en eigenbadkamer maar als je ziet hoe vies die badkamer is en hoe klein het bed wordt je er nog steeds niet blij van. We horen dan ook soms de muizen knagen... Zeker omdat we hier de komende 2 maanden slapen valt het toch wel echt zwaar tegen. In Nsawam hoefde we maar 30 cedies te betalen en daar was het dan ook echt je geld ervoor waard. Is dat we niet iets beters kunnen krijgen omdat de rest onbetaalbaar is voor 2 maanden moeten we hier maar het beste van maken. Gaan morgen gelijk alles soppen , foto’s ophangen en schilderijen om het nog een beetje bewoonbaar te maken!
De volgende dag voor het eerst naar het Regional hospital geweest. De fysio afdeling heeft een grote ruimte waar veel apparaten staan (wel ontzettend oud) en hulpmiddelen daarnaast heb je een kleine ruimte voor de kinderen (ongeveel 20m3) een ruimte voor elektrotherapie (stroom door de spieren) en infrarood. Zijn 2 fysio’s werkzaam en de rest is assistent fysio, je wil niet weten hoeveel dat er zijn en je ziet ze echt alleen maar slapen. Heel positief vertel ik dit ook niet maar dat komt omdat het zo omschakelen is met de OTC. Je kon daar zo je ding doen en er was zo veel afwisseling, hier zal er bijna geen afwisseling zijn en doen Hilke en ik hetzelfde. Tot nu toe is alles tussen ons goed gegaan maar nu wordt het toch wel erg op elkaars lip. We gaan het gewoon de komende 2 weken proberen, maar als we het gevoel hebben dat we te weinig leren hoop ik echt dat we weer terug kunnen naar de OTC. Het zal een steek in het hart zijn voor de mensen hier en school zal het vast ook niet heel leuk vinden maar ik kom hier uiteindelijk wel voor mezelf en om te leren. De motivatie moet ik weer even gaan vinden maar we gaan zeker weten proberen om er alles uit te halen en dan zien we wel! We hebben nog geen internet dus hoop dat ze dat snel kunnen regelen om ergens een modem vandaan te halen. Ik hoop dat volgende verhaal iets positiever is en dat ik mijn draai hier kan vinden.
Nog een keer heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes en mailtjes!!

Weer een dikke knuffel en veel liefs van mij!
Ps voor de mensen die het helemaal gelezen hebben, ik vind het knap! Volgende verhaal zal ik wat kleiner maken!