Eerste stage week

Heee,

Bedankt voor alle leuke reacties.
Deze week heb ik kennis gemaakt met de eerste stage dagen hier. We hebben maandag gelijk een schema gekregen waarin elke dag een andere afdeling staat.
Je hebt 5 afdelingen:
- de kinderafdeling
- de back compound
- de amputees groep
- de workshop
- de OPD (out patient day)
Elke maandag is hier de consult dag voor alle mensen die gescreent moeten worden voor een prothese. De patienten komen echt overal vandaan, en het was ontzettend druk. Sommige hebben echt uren moeten wachten. De man die dit revalidatiecentren heeft opgezet doet nog steeds de consulten. Ze noemen hem hier brother en hij is al 88 jaar oud, en komt oorspronkelijk uit Nederland. Hij heeft al 2x een beroerte gehad maar gaat nu goed met hem. We hebben van sister Elisabeth (vrouw die al 50 jaar hier werk) een boekje gekregen met zijn hele levensverhaal. Wat een respect en waardering krijg je voor deze man als je dit boekje leest. Ik ben dan ook dankbaar om hier te mogen werken, dus dit geeft mij zeker een extra stimulans om nog meer mijn best te doen hier. Nadat we dinsdag met sister Elisabeth hebben gepraat wordt duidelijk wat wij hier kunnen betekenen en wat we kunnen doen. Wat vooral belangrijk is dat we de kinderen en ouderen meer ADL (algemeen dagelijks leven) handelingen gaan oefenen zoals het gaan zitten, opstaan, trap op lopen etc.. Nu krijgen ze veel looptraining en groepslessen met spierversterkende oefeningen, wat ook erg goed is voor ze maar je kan er zeker meer uithalen dan dat. Ook hebben ze hier een zwembad waar ze eigenlijk niks mee doen, heel erg zonde omdat hydrotherapie juist heel goed is voor mensen met een prothese. Hilke en ik gaan een programma opzetten waarin we de kinderen en ouderen proberen te leren zwemmen en daarbij oefeningen geven in het water voor mobiliteit en stabiliteit. Tot nu toe veel animo ervoor dus we gaan vandaag er al mee beginnen. Zelfs zijn wij er ook erg enthousiast over, alleen nog een bakpak of iets fixen omdat je natuurlijk niet met bikini erin mag.

Woensdag mocht ik naar de kinderafdeling, alleen voordat ik er heen kon had Henry (hoofdbegeleider) nog een klusje voor ons. In het nieuwe school gebouw stond een mega doos met protheses uit Amerika die we moesten uitzoeken. Wat een werk was dat zeg, op het begin was het leuk om te doen maar na 3 duur was het echt geestdodend werk. We waren blij dat we om 12uur pauze hadden. Tuurlijk was het ontzettend goed werk om te doen maar of het leuk was is een ander verhaal. We kregen 2 uur pauze dat was heel fijn omdat we dan nog 1 uur konden slapen. Zeker de eerste dagen hier zijn ontzettend vermoeiend door het weer en de vele indrukken die we hier krijgen. Na de pauze is de bedoeling dat we elke dag van de week van 1 tot 3 uur naar de workshop gaan. In heb begin werd er gezegd dat we moesten kijken hoe ze dat deden maar al snel zocht je werk om wat te kunnen doen. De eerste prothese die er gemaakt kon worden is de kniestabilisator (zodat de knie niet kan buigen, of recht gezet blijft worden). Wat een werk is dat, vooral het leer snijden is heel zwaar om te doen. Het ziet er allemaal zo makkelijk uit totdat je het zelf moet doen. Onze leraar is aardig streng een keer voordoen en dan moet je het kunnen. Na de 2e dag eraan te werken was die af. Toch wel aardig trots omdat je er iemand heel erg blij mee maakt en je kan zijn leven een stukje gemakkelijker maken. Na de 3e dag moet je het zelf de prothese kunnen maken, opzich wel goed omdat je in het begin een stuk beter op gaat letten en gerichtere vragen stelt.
Na de workshop ging ik weer terug naar de kinderafdeling waar de kids in het gras zaten. Toen Hilke en ik aankwamen begonnen we te voetballen met een van de jongens. Al snel stelde ik voor om een partij’tje te doen. Aardig lastig uitleggen maar het lukte aardig. Met de schoenen een doel gemaakt en geprobeerd of er nog 3 wilde mee doen zodat het 3 tegen 3 werd. We waren nog geen 5 min bezig of het was al 8 tegen 8. Iedereen wou mee doen, hoe ongelovelijk het ook was van sommige kinderen met soms wel 2 protheses. Als er dan gescoort was gaf ik ze een high five, je wil niet weten hoe gelukkig ze daarvan werden. Zelfs de ouderen meisjes gingen meespelen en uiteindelijk hebben we iedereen zo ver gekreken om mee te doen. En ze waren allemaal ontzettend goed, je moest nog oppassen dat je voet niet onder de prothese kwam als je de bal wou afpakken. Toen we klaar waren met voetballen deden we een spelletje om de namen te leren, dat is nog aardig lastig die ghanese namen. Ook leren we wat twii hier, dit is de bevolkingstaal.
Welkom = Akwaaba
Hoe gaat het is = Et ta say.
Goed = E jaah
Veel verder komen we nog niet maar ik ben het aan het opschrijven als ze mij wat leren. Want toch kan het merendeel geen engels.
Woensdag ben ik naar de amputeesgroep geweest waar je vooral veel begeleiding geeft in het lopen. Wat het moeilijk maakt is dat het looppatroon heel anders is met een prothese dan zonder prothese. Ze compenseren veel meer, en het moeilijke is de grens op te zoeken wat haalbaar is om te doen. Ik denk dat dit gewoon heel veel kijken en uitproberen is.

Donderdag stond ik bij de OPD. Dat was een ontzettend leuke dag maar ook de meest afschuwelijke dag. De behandelmethode hier is echt heel anders dan in Nederland, en daar moet ik aardig aan wennen. De tranen stonden in ieder geval in mijn ogen en ook bij de patient. Heftig om te zien maar ik heb gelukkig wel aanpassingen en informatie kunnen geven hoe het ook kan. Daarnaast kwam er een school langs van de kerk die kennis wou laten maken met de OTC en de kinderen met prothese. Was in het begin heel ongemakkelijk voor de kinderen met de protheses maar later toen ze met elkaar gingen mengen zag je gesprekken op gang komen. Daarna gingen ze allemaal voor ons zingen en dansen , 20 minuten lang. Wat was dat mooi om te zien. Daarna gingen alle kinderen met elkaar spelen, maar wij als blanken toch wel een aantrekkingsplek waren. Iedereen kwam naar je toe en raakte je aan, vooral je haar en je huid. Ze zijn hier sowieso heel aanhankelijk en pakken graag je hand. Ze leerden ons dansjes en handklap spelletjes. En als ik het nadeed moesten ze natuurlijk lachen. Maar hier deed ik het toch wel allemaal voor.

Vrijdag naar de backcompound gegaan. Hier zitten alle moeders met hun baby’s die meestal een klompvoetje hebben. Dit moesten gemanipuleerd worden (gemasseerd) om het los te maken. Dit vinden de baby’s niet heel leuk maar is wel goed voor ze. Daarnaast zitten er 3 ouderen kinderen. Een van hen is echt een schat van een jongen. Hij heeft 2 protheses om zijn benen van boven tot onder omdat hij spastme heeft. Hij is altijd ontzettend vrolijk en gemotiveerd dus ik had speciaal voor hem een ballon meegenomen. Je wilt niet weten hoe blij die daar mee was. We gingen het overspelen wat aardig moeilijk is met ook nog spastische armen, maar hij vond het zo leuk dat die niet wilde stoppen. Daarna nog een stuk met hem gelopen, waar het zweet bij hem op zijn voorhoofd stond. Ik ga zeker nog veel aandacht aan hem besteden omdat die dat verdient.

De eerste week is dus ontzettend goed bevallen, is soms wel zwaar maar het moment erna is het dan weer zeker waard om hier te zijn. Het eten is jammer genoeg wat minder, ik moet er nog echt aan wennnen. Maar ik merk wel aan mijn lichaam dat ik vlees nodig heb, want heb steeds vaker een licht gevoel. Maar als het goed is komt dat wel weer goed. Met hilke is het ook ontzettend gezellig en kunnen goed met elkaar opschieten. Er is hier nu ook een duits meisje, iets minder mijn type maar het is prima om mee samen te wonen. De eerste spinnen zijn al voorbij gekomen maar gelukkig is hilke er minder bang voor dan mij...
Dit weekend gaan we voor het eerste zwemmen met de kinderen dus ben benieuwd hoe dat verloopt en morgen ochtend gaan we naar een traditionele ghanese kerk toe. Is wel wennen dat je hier weinig te doen hebt maar misschien wel goed voor mij. Ik heb al zelfs bijna een boek uit hier en dat gebeurt toch echt zelden.

Zo nu heb ik jullie toch aardig wat verteld van mij leven hier, en je hoort dat ik het aardig naar mij zin heb! Ik laat snel weer wat van mij horen maar dan weet je nu een beetje hoe mijn weken eruit gaan zien!
Heel veel liefs van mij!

p.s sorry voor alle spelfouten;)
p.p.s. Ik hoop dat de foto's het doen! Ze zijn gemaakt op weg naar de markt toe. Dan zie je een beetje hoe het is in Nsawam.