Week 5 alweerr....

Lieve allemaal,

Dat waren mij de 2 weken wel zeg! Helemaal gesloopt en mijn energielevel is op, maar wat heb ik toch weer genoten. Elke week probeer ik toch wel een verhaal te schrijven maar ik merk dat ik bijna wel elke dag een groot verhaal kan schrijven met de hoeveelheid die ik hier meemaakt! Door al dat leer/werk ervaringen krijg ik ook steeds meer het gevoel dat ik echt een therapeut aan het worden ben. Natuurlijk ben ik er nog lang niet en moet ik nog heel veel leren maar omdat ik de laatste 2 weken alle beslissingen zelf mocht nemen voelde dat toch echt zo! Zeker omdat de hoofd fysio voor deze 2 weken meer aan mij vraagt over welke beslissingen er genomen moet worden dan andersom. Bijvoorbeeld bij een lichamelijk onderzoek van een out patiënt had ze speciaal op mij gewacht. Na het onderzoek had ik geadviseerd om eerst röntgenfoto’s te laten maken van de knieën en heup en dat ze dan terug moeten komen om een beslissing te maken tussen operatie of een splint (soort prothese). Comfort was daar geheel mee eens, ging gelijk een briefje schrijven en liet mij het controleren of het goed was. Heel erg bizar! Waarschijnlijk heb ik meer kennis dan haar omdat ze assistent fysiotherapie officieel is, maar ze werkt hier al meer dan 30 jaar! Ook bij de workshop waar alleen maar mannen werken (fysio alleen maar vrouwen) zie je dat de vrouwen van hier heel erg onderdanig naar de man zijn. Nou Hilke en ik hebben daar wel verandering in gebracht, we blijven toch echt de directe Nederlanders. We moeten nu ook mee naar de workshop, omdat ze ook zegt dat het anders niet gedaan wordt! In Nederland zou dat toch heel anders zijn!

Weekend:
Vorig weekend bleven we thuis omdat we qua school ontzettend veel moesten doen! Om er nog even uit te gaan heeft een van de mannen uit de workshop een rondleiding door Nsawam gegeven. Rondleiding duurde 2,5 uur maar het was zeker de 2,5 uur zweet waard! Het meest bijzondere was nog wel dat kinderen naar ons toe rende om ons een knuffel gaven. Ze waren zo enthousiast om een blank persoon te zien. Dat zou toch nooit bij ons gebeuren! Daarnaast kwamen we ook nog een waterpomp tegen en de lokale trein hier (stamt uit de 18e eeuw), is hier echt het leven van 100 jaar geleden. Het voelt raar hoe hard je op de feiten wordt gedrukt! Maar de mensen, de geur en de omgeving dat maakt het toch wel ook wel echt AFRIKA, en ik moet zeggen dat ik de mensen nu begrijp waarom ze er zo verliefd op worden!

Meest bijzondere dingen in de week:
- Veel met Brother mogen optrekken, wat leer je toch veel van die man! Ook leer ik röntgen foto’s bekijken en analyseren. Dit zou je nooit op je opleiding doen maar op zich best handig omdat je vaak wel gelijk een diagnose kan stellen! Maar in NL heb je vaak niet zulke bijzondere gevallen! De patiënten die voorbij kwamen: Meisje zonder armen geboren, misvormde handen en iemand die 0 benen had van zijkant en voorkant! Oh en er was een vrouw die kwam voor de schouder klachten maar ze had ook röntgenfoto’s van haar rug en elle boog. Wat bleek: ze had 90 graden lordose(verholling van ruggenwervels) en spondylitis (wervelverzwakking) in haar rug. Ze zei jaa daar heb ik ook wel last van.. Haha, hoe kan ik ooit nog die zeurende Nederlanders gaan behandelen. Ik moest haar schouder ook nog manipuleren om te kijken of het misschien lukte het gerafelde bot weer recht me maken. Eerste keer super pijnlijk natuurlijk maar erna zei ze dat het een stuk beter aanvoelde! Dit geeft voor mij wel echt aan dat ik zeker het beroep gekozen heb waar ik gelukkig van wordt!

- Een van de kinderen die hier al ontzettend lang is, is door zijn oma meegenomen naar Nigeria. OTC adviseerde nog om een röntgen te maken om te kijken of die een botaandoening heeft wat ze vermoedde. Hierdoor kan die geen prothese aan omdat die steeds wonden heeft en pijn. Maar zijn oma interesseerde het niet, heeft de prothese gepakt en kind meegenomen. Als die echt die botziekte heeft en ze maakt geen röntgen kan die over een paar jaar zo vergroeid zijn dat die er niet meer is! Hoe boos ook de OTC is, vooral Elisabeth we konden de vrouw niet normaal tot haar verstand door dringen. Waarschijnlijk gooit ze die protheses aan en moet die gewoon naar school!

- Met opi en omi geskyped via de mobiel ook nog eens! Ze konden niet voorstellen dat ze mij daarin konden zien! Maar wat was het toch leuk om ze te zien en te spreken. Daarnaast vind ik alle andere familie/vrienden waar ik mee skype natuurlijk ook heeeel erg leuk om mee te skype!!

- Met de ouderen voor de 2e keer gezwommen. Dit keer wat gestructureerde dan de eerste keer, dat mocht ook wel want toen waren we ze alleen maar uit het water aan het vissen. Ging echt super goed, zeker bij de patiënten met polio (die hebben vooral slappe benen). In het water konden ze eindelijk lekker lopen en bewegen zonder echt heel bang te zijn dat ze vallen. Kunnen nu 30 sec onderwater en bijna drijven, dus gaat de goede kant op! Het echt kunnen zwemmen is voor nu nog te zwaar. Maar een mooi goal om naar toe te werken.

- Er is hier nu een baby van 11 maanden en die heeft gebogen beentjes waar veel ruimte tussen kniegewricht zit. Ze hebben nu een stellage gemaakt waar de beentjes worden opgehangen om er voor te zorgen dat ze recht in elkaar gaan groeien. Eigenlijk zijn ze al te laat maar ze willen het toch proberen. Baby moet er 24uur per dag in blijven liggen, en natuurlijk is het niet pijnloos! In Nederland zouden ze waarschijnlijk al bij de geboorte geopereerd en onder narcose behandeld worden. Voor die operatie is het nu helaas te laat. Blijft ook voor die moeder ontzettend erg om te zien. Ik kon het al niet eens aanzien terwijl ik er nog aan mee heb geholpen ook! En ze bleef maar aan me vragen of het goed zou komen! Hoop het dan ook zeker anders is alle pijn alsnog voor niets geweest!

- Vandaag was er een viering voor alle mensen die voor de cursus geslaagd waren. Was een Nederlands initiatief om 3jaar lang 2 weken in het jaar training te geven. Nu na 3 jaar is daar dus een einde aan gekomen. Hilke en ik waren eigenlijk van plan om onze visa te verlengen maar we vonden het toch specialer om hier te blijven. Ook sister zei tegen ons dat ze het leuk zou vinden als we er waren, dan blijven we natuurlijk hier! Na een mooie bijeenkomst waren de kinderen aan de beurt om een afscheidsnummer te zingen (die hilke en ik hadden aangeleerd). In de maneschijn, in de maneschijn, klom ik op een trappetje naar het raamkozijn etc. Niet alleen voor hen ook vooral voor brother, hopend dat hij het nog weet van vroeger toen die nog in Nederland zat. Denk dat iedereen het super leuk vond en Hilke en ik om het te geven! Heel erg trots op de kids, zeker omdat ze ook super lief waren! Ik heb er zeker van genoten en ik denk de andere ook!
Morgen naar de shai hills toe, schijnt een mooi natuurreservaat te zijn. Ben heel erg benieuwd, is al ieder geval lekker dat we er even uit zijn! Ben ook heel benieuwd hoe het volgende week gaat lopen als we weer gewoon stagiaires zijn!!
De OTC is zeker weten een prachtige plek waar zulke mooie dingen gebeuren! Op een of andere manier kan ik mij hier ontzettend verliefd op worden. Haha pap en mam niet de Ghanese jongen maar een project dat mij hier houdt! En dit is zeker weten de beste ervaring die ik mij ooit kan wensen! En ik ben voor mij gevoel al veranderd een heel stuk rustiger en eens niet gestrest, heerlijk!
Heel veel liefs, en ik mis jullie ontzettend, ook al zeg ik dat niet altijd het is wel echt zo!